Radio: Pop Go The Beatles

Powtarza się sytuacja z kwietnia, kiedy to - podobnie jak teraz - był taki dłuższy okres, w którym nic specjalnego się nie działo. Oczywiście, mieli codzienne występy, ale na blogu chciałbym pisać raczej o istotniejszych i ciekawszych wydarzeniach, niż dzień w dzień przynudzać "Występ w Northwich", "Występ w Blackpool", "Występ w Margate"... Dziś natomiast jest małe urozmaicenie i na bezrybiu można o tym wspomnieć: Beatlesi nagrali dla radia kolejne 3 odcinki "Pop Go The Beatles". Było to cotygodniowe słuchowisko, w którym prezentowano piosenki w wersjach nagrywanych przez nich specjalnie do tego programu. Jest to bardzo atrakcyjny materiał, ponieważ dużą część stanowiły utwory (najczęściej covery, z czasem coraz mocniej wypierane przez piosenki własne) nie wydane wtedy na żadnej oficjalnej płycie. Dla przykładu, "dziś" nagrali następujące piosenki w 3 sesjach, po jednej dla każdego odcinka (odcinki 8, 9 i 10):

Sesja 1, trwająca od 15:00 do 17:30:

I'm Gonna Sit Right Down And Cry (Over You) * (popis szybkiego nawalania w bębny przez Ringo)

Crying, Waiting, Hoping *

Kansas City/Hey-Hey-Hey-Hey!

To Know Her Is To Love Her *

The Honeymoon Song *

Twist And Shout

Sesja 2, 18:00 - 20:30:

Long Tall Sally

Please Please Me

She Loves You

You Really Got A Hold On Me

I'll Get You

I Got A Woman *

Sesja 3, 20:45 - 22:30:

She Loves You

Words Of Love

Glad All Over *

I Just Don't Understand *

Devil In Her Heart

Slow Down

Gwiazdkami oznaczyłem te piosenki, które nie zostały wydane w ich dyskografii z lat 60-tych. Oczywiście fani znali je z bootlegów, a szerszej publiczności zostały przedstawione dopiero na oficjalnej kompilacji pt. Live at the BBC w 1994 roku.

Pewną ciekawostką jest to, że w tych wczesnych występach dużo częściej wiodącym wokalistą był George, niż na płytach, kiedy to dostawał najczęściej dwie piosenki na płytę.

Zakończę jakimś przykładem; wybrałem I got a woman, w oryginale autorstwa Raya Charlesa. Była to  kiedyś jedna z moich ulubionych piosenek z tego zbioru nigdy-nie-wydanych:

Przy okazji: zdjęcie powyżej jest okładką Live at the BBC, a dla mojej koleżanki, która ich nigdy nie lubiła, ten odcień brązu był najlepszym, co było na tej płycie :-)